اتاقی ۱۶ متری، کوچک اما پر از نجوایِ سکوت.
سقفِ تیرچوبی، همچون تاروپودی از خاطراتِ قدیم،
رازِ ستارهها را در شکافهایِ خود پنهان کرده است.
این جا، دنجترین گوشهیِ دنیاست:
رختخوابی که ابرِ نرمِ خواب را به مهمانی میخواند،
نورِ ملایمِ ستارهها که بر دیوارهایِ گِلی میرقصند،
و پنجرهای که آهنگِ باد را از لابه لایِ برگها میشنود.
شمعدانی، اتاقِ رؤیاهایِ بیپریشان است؛
جایی که زمان، بالهایش را میبندد تا خستگیهایت بخوابد،
و سکوت، تنها همدمِ نفسهایِ عمیقِ تو میشود…
حتی یخچالِ کوچک هم، سردیِ شب را به مهربانی نگه میدارد.
سقفِ چوبی، قصهگویِ شبهایِ مهتابی،
و فرشِ گرم، پایش بر خاکِ اصالت است.
بیا تا این جا، در آغوشِ شمعدانی،
خوابی ببین که بویِ زمین میدهد و صدایِ آب… 🌙✨
..